¡¡Que Cebau!!
Atzo ikusi nun kapitulu famosua. Los Serrano-tan, Lucía hil egiten den kapitulua. Kapitulu guztia normaltasunean pasatzen da, lourdes-ek bere seme(edo alaba, ni idea) izaten du. Eta bukaeran Lucía kotxe istripu batean hiltzen da. Hil eta gero eta Diego oaindik ezer ez jakin gabe daola, Lucían "mamua" edo agertzen zaio Diegori, baina honek uste du Lucía bera dela. Esaten dio non dagoen bere egunkaria(diario) eta maite duela esaten dio. 2 segundu beranduago Diegori mugikorrera deitzen diote. Lucía hilik dago. Momentu horretan ikusten da pertsona bakoitza enteratzen danian nola jartzen dan. Hau da, Diegok nola reakzionatzen dun, Lucían amak nola reakzionatzen dun, Tetek...
Nire amak beti "kaka" sartu izan digu enpatiarekin eta azkenean geatu iten zaigu. Enpatia bestearen lekuan jartzea da. Eta nik horixe egin nuen atzo. Diegoren lekuan jarri, Lucíaren amaren lekuan, Teteren lekuan... Oso gaizki pasa behar izan dute. Egia, dena fikzioa da baina sartu zaitezte beraien bizitzatan eta pentsatu onek zer suposatu dien. Negar enuen egin, olakotan ez dut inoiz egin negar, baina nire barruan ondoez moduko bat zegoen.
Alere, disfrutatu egin nuen ikustearekin. 3 aldiz jarraian ikusi nuen.Bueno, ya 4. Horrelako kapituluek pentsatzera eramaten gaituzte. Egunen batean ez gara hemen izango eta ez dakigu egun hori noiz iritsiko den. Baina iristen denean, ez genuke "presaka" ibili beharko egin edo esan ez ditugun gauza guztiak egin edo esateko. Lehenagotik esanda izan behar ditugu. Modu honetan, maite ditugun pertsonak jakingo dute maite ditugula, egin nahi ditugun gauzak eginak izango ditugu.
Lucíak kapitulu honetan esan zuen, bere azkenengo esadietakoren batean: "garrantzitsuena ez da, anibersario eta horrelakoetaz gogoratzea; baizik eta egun alai asko eduki izana, egun zoriontsu eta berezi asko eduki izana. Hori da benetan garrantzitsuena". (Goiko argazkian horixe ari zitzaion esaten)
Aurreko bi parrafoak baturik ikus genezake konklusio bat. Bizitza bizi egin behar da, gure bizitzako helburua den hori, ZORIONTASUNA lor dezagun. Beraz ez dezagun denbora gehiegi pasa blog hau irakurtzen eta egin dezagun benetan pozten gaituena eta esan dezagun besteei benetan pozten dietena. Etzaizkit ateratzen hitzak, sentitu nituen gauzak idazteko. Espero dut zuek ulertu izana: bizitza bizi egin behar da eta ez utzi zure azken egunerako, gaur esan dezakezuna.
Atzo ikusi nun kapitulu famosua. Los Serrano-tan, Lucía hil egiten den kapitulua. Kapitulu guztia normaltasunean pasatzen da, lourdes-ek bere seme(edo alaba, ni idea) izaten du. Eta bukaeran Lucía kotxe istripu batean hiltzen da. Hil eta gero eta Diego oaindik ezer ez jakin gabe daola, Lucían "mamua" edo agertzen zaio Diegori, baina honek uste du Lucía bera dela. Esaten dio non dagoen bere egunkaria(diario) eta maite duela esaten dio. 2 segundu beranduago Diegori mugikorrera deitzen diote. Lucía hilik dago. Momentu horretan ikusten da pertsona bakoitza enteratzen danian nola jartzen dan. Hau da, Diegok nola reakzionatzen dun, Lucían amak nola reakzionatzen dun, Tetek...
Nire amak beti "kaka" sartu izan digu enpatiarekin eta azkenean geatu iten zaigu. Enpatia bestearen lekuan jartzea da. Eta nik horixe egin nuen atzo. Diegoren lekuan jarri, Lucíaren amaren lekuan, Teteren lekuan... Oso gaizki pasa behar izan dute. Egia, dena fikzioa da baina sartu zaitezte beraien bizitzatan eta pentsatu onek zer suposatu dien. Negar enuen egin, olakotan ez dut inoiz egin negar, baina nire barruan ondoez moduko bat zegoen.
Alere, disfrutatu egin nuen ikustearekin. 3 aldiz jarraian ikusi nuen.Bueno, ya 4. Horrelako kapituluek pentsatzera eramaten gaituzte. Egunen batean ez gara hemen izango eta ez dakigu egun hori noiz iritsiko den. Baina iristen denean, ez genuke "presaka" ibili beharko egin edo esan ez ditugun gauza guztiak egin edo esateko. Lehenagotik esanda izan behar ditugu. Modu honetan, maite ditugun pertsonak jakingo dute maite ditugula, egin nahi ditugun gauzak eginak izango ditugu.
Lucíak kapitulu honetan esan zuen, bere azkenengo esadietakoren batean: "garrantzitsuena ez da, anibersario eta horrelakoetaz gogoratzea; baizik eta egun alai asko eduki izana, egun zoriontsu eta berezi asko eduki izana. Hori da benetan garrantzitsuena". (Goiko argazkian horixe ari zitzaion esaten)
Aurreko bi parrafoak baturik ikus genezake konklusio bat. Bizitza bizi egin behar da, gure bizitzako helburua den hori, ZORIONTASUNA lor dezagun. Beraz ez dezagun denbora gehiegi pasa blog hau irakurtzen eta egin dezagun benetan pozten gaituena eta esan dezagun besteei benetan pozten dietena. Etzaizkit ateratzen hitzak, sentitu nituen gauzak idazteko. Espero dut zuek ulertu izana: bizitza bizi egin behar da eta ez utzi zure azken egunerako, gaur esan dezakezuna.
markel says:
ResponderEliminarEspero dut zuek ulertu izana: bizitza bizi egin behar da eta ez utzi zure azken egunerako, gaur esan dezakezuna.
joderrrrrr.....a ze sentimental dagoen gure markel!!!
esaldi peto petoooaa
eta benetan mamitsua!!!
baRkatu,firma ahaztu zait:
ResponderEliminarLUDO 3
JAJAJJAJA
Totalmente de acuerdo.
ResponderEliminarNo dejes para mañana lo que puedas hacer hoy. No dejes de hacer o de decir algo que realmente quieras, la vida son dos días.
Yo lo suego seguir a menudo, pero no siempre es bueno. Por experiencia, hay veces que es mejor cortarse. Pero bueno, aun así, no me arrepiento.
Un muxu!!!
ya sabes que yo he pasado por esa situación y nadie se imagina lo que es hasta que la sufres. es facil ponerse en el lugar del otro pero, otra cosa es salir adelante con los recuerdos aun vivos en tu memoria.
ResponderEliminarpor eso hay que agradecer a los amigos que siempren estan ahi para apoyarte.
gracias.
Akaso zerikusi gutxi izango du baina hau irakurriz kontinuamente etorri zait burura aitak duela 30 urte idatzitako testu pare bat:
ResponderEliminarhttp://www.blogak.com/josu/cuando-yo-muera